De manier waarop het smeedproces verloopt volgens zijn modale proces

Het smeedstuk wordt tijdens het koude smeedproces vervormd en door het werk gehard, waardoor het smeedstuk ontstaatsmedensterven om een ​​grote last te dragen. Voor dit doel is een smeedmatrijs met hoge sterkte vereist en een harde smeerfilm voorkomt slijtage en hechting. Om te voorkomen dat de plano gaat scheuren, is bovendien tussentijds uitgloeien vereist om het vereiste vervormingsvermogen te garanderen. Om een ​​goede smering te behouden kan de plano gefosfateerd worden. Door de continue verwerking van staven en walsdraad is het momenteel onmogelijk om de dwarsdoorsnede te smeren, daarom wordt de mogelijkheid onderzocht om een ​​fosfaterende smeermethode toe te passen.

Smeedstukken kunnen worden onderverdeeld in vrij smeden, koude kop, extrusie, matrijssmeedwerk, gesloten smeden, gesloten smeden, enz., Afhankelijk van de bewegingsmodus van de gietstaaf. Zowel gesloten smeedstukken als gesloten stuiksmeedstukken hebben geen flits en de materiële bezettingsgraad is hoog. Complexe smeedstukken kunnen in één of meerdere stappen worden afgewerkt. Bij afwezigheid van flits wordt het draagoppervlak van het smeedstuk verkleind en wordt de vereiste belasting verminderd. Wanneer de plano echter niet volledig kan worden gedefinieerd, moet het volume van de plano strikt worden gecontroleerd en moet de relatieve positie van de mal worden gecontroleerd. Tegelijkertijd moet het smeedstuk worden geïnspecteerd om de slijtage van de smeedmatrijs tot een minimum te beperken.

Het smeedproces is verdeeld in oscillerend walsen, oscillerend smeden, walssmeden, kruiswigwalsen, ringwalsen, walsen, enz., afhankelijk van de modale bewegingsmodus. Pendelroltype, roterende smeedstukken en rollen van het slingertype kunnen allemaal met precisie worden gesmeed. Walsen en dwarswalsen kunnen worden gebruikt als front-endproces voor slanke materialen om de materiaalbenutting te verbeteren. Met behulp van roterende smeedprocessen zoals vrij smeden, kan ook lokaal vormen worden uitgevoerd, en het heeft de mogelijkheid om smeedbewerkingen te realiseren onder omstandigheden van kleinere smeedgroottes. Bij deze smeedmethode, inclusief vrij smeden, bevindt het materiaal dat het matrijsoppervlak verlaat zich tijdens het verwerkingsproces dicht bij het vrije-vormoppervlak. Daarom is het moeilijk om de nauwkeurigheid ervan te garanderen. Daarom kan het gebruik van computers om de bewegingsrichting van de smeedmatrijs en het roterende smeedproces te controleren producten met complexe vormen en hoge precisie opleveren, waardoor de verwerkingsmogelijkheden ervan worden verbeterd.

Wanneer de temperatuur 300-400℃ (staalblauwe verbrossingszone) en 700℃-800℃ overschrijdt, wordt de vervormingsweerstand aanzienlijk verminderd en wordt het vervormingsvermogen aanzienlijk verbeterd. Volgens verschillende temperatuurzones, smeedkwaliteit en smeedprocesvereisten, kan smeden worden onderverdeeld in drie vormende temperatuurzones: koud smeden, warm smeden en heet smeden. Het blijkt dat er geen strikte limiet is aan de verdeling van dit temperatuurbereik. Over het algemeen wordt smeden in de herkristallisatietemperatuurzone heet smeden genoemd, terwijl smeedstukken die niet bij kamertemperatuur worden verwarmd koud smeden worden genoemd.

Tijdens het koude smeedproces verandert de grootte van het smeedstuk niet veel. Smeedbewerking bij temperaturen onder 700°C resulteert in minder vorming van oxidehuid en geen ontkoling op het oppervlak. Daarom kunnen, zolang de vervorming bij koud smeden het energiebereik kan bereiken, een goede maatnauwkeurigheid en oppervlakteafwerking worden verkregen. Als de temperatuur en de smeringskoeling goed onder controle zijn, kan warm smeden worden uitgevoerd bij 700°C om een ​​hogere nauwkeurigheid te verkrijgen. Tijdens heet smeden zijn de vervormingsenergie en vervormingsweerstand klein en kunnen grote smeedstukken met complexe vormen worden gesmeed en verwerkt.